Hoe vaak ben ik deze term al tegengekomen bij het googlen naar eigenschappen van mijn kind? Is hij wel normaal? Waarom slaapt hij niet gewoon vanzelf? Waarom strest hij bij alle nieuwe dingen? Heeft hij ADHD (net als mijn vriend)? Is dit nog normaal peutergedrag?
Is hij niet ‘gewoon’ vervelend en laat hij manipulatief en claimend gedrag zien? Heb ik hem wel genoeg gedragen en geknuffeld na zijn geboorte, zodat hij zich veilig kon hechten?
Maar hij is ook grappig, intelligent, gevoelig, creatief, enthousiast en leergierig!

In de afgelopen drie jaar heb ik me suf gegoogeld over mijn zoon. Een temperamentvol kind vanaf dag 1. Maar ja, we waren ook nieuwe ouders, dus misschien hoort dit er wel bij? Boeken, slaapcoach, homeopaat, natuurgenezer, energetisch therapeut, niemand was ons te gek om te vragen mee te kijken naar ons kind.

Gaandeweg leerden we hem natuurlijk gewoon beter kennen en kregen we meer zelfvertrouwen in het opvoeden en begeleiden. Kijken, ècht luisteren en meebewegen is (nog steeds) The Key.

Toch bleef er wel het een en ander ‘knagen’. Er zit iets. Dieper dan wat wij zien.. Zijn behoeften gaan zo diep. Maar wàt is er?! Rond zijn derde verjaardag was hij echt allesbehalve gezellig en dit maakte me zo verdrietig.. Dus googlen maar weer.

Dit keer stuitte ik op twee geweldige websites: www.gevoeligheidgrootbrengen.nl van Janneke van Olphen en www.nieuwetijds-kindercoach.nl van Natalie van Zoelen.
De kenmerken die ik las bij Janneke over hooggevoelige kinderen met een sterke eigen wil waren geschreven voor onze zoon, ze klopten exact, echt allemaal!
Ik heb haar boek gelezen en aan het eind kwam ik weer iets tegen over synthetische oxytocine en primaire reflexen bij hooggevoelige kinderen. Hier had ik al eerder iets over gelezen op de website van Natalie. Na het doorspitten van haar website kon ik niet anders dan een telefonische afspraak inplannen.

Tijdens ons gesprek werd me van alles duidelijk over ons ventje. Ik was in de veronderstelling dat hij niets van de synthetische oxytocine mee had gekregen die ik ingespoten kreeg na de bevalling, omdat hij al op mijn buik lag. Echter, we lieten de navelstreng uitkloppen…Hij had hier dus alles van meegekregen!

Dit wetende lieten we natuurlijk zijn urine onderzoeken op een storing van deze chemische stof en wat bleek…. 73% gevoeligheid!
Genoeg om een homeopathische kuur te starten dus! Dit zijn we meteen gaan doen. Op dit moment zijn we in de rustpauze van de kuur, straks maken we de kuur af door alles nog een keer te herhalen en het was echt niet makkelijk (de reacties versterken het negatieve en ingewikkelde gedrag voor even), maar wat denk je?

We zien nu al zoveel vooruitgang. Niet te geloven. Natuurlijk zal hij hoog gevoelig blijven en een sterke eigen wil hebben, maar hij is lief, luistert, zorgt, regelt, ga zo maar door…
(Zo spannend om dit te zeggen, je bent zo bang geworden om te ‘jinxen’)

Na vele gesprekken met Natalie en haar lieve meedenken komen we er al pratende achter dat er ook het een en ander aan gevoeligheid zou kunnen zitten bij onze tweede zoon, tien maanden ondertussen. Bij hem kreeg ik ten slotte ook oxytocine toegediend toen hij net uit mij was.

“En wat denk je wel niet van jezelf?” vroeg Natalie. Ik heb het natuurlijk twee keer toegediend gekregen. Voel ik me wel eens overprikkeld? Geïrriteerd, vlak, lusteloos, niet lekker in mijn vel? Heb ik wel eens depressieve gedachten?

…..

Daar ging de urine van onze baby, die van mij en dan ook maar die van mijn vriend, via de post, naar Natalie 🙂

Ik scoorde hoog op de gevoeligheid van de synthetische oxytocine, mijn vriend gelukkig niet, maar onze baby scoorde zelfs nog hoger! Zowel op de oxytocine, als op de echo’s..

Wetende wat het onze peuterpuber al heeft gebracht gaan we dus meteen ook aan de slag met onze baby (oké, en ook met mezelf).

Mocht je meer willen weten, willen meelezen, advies willen, tips hebben, kortom alles is goed.. Laat het me weten!
Hieronder lees je nog kort iets over synthetische oxytocine, mijn zoektocht hiernaar is nog maar net begonnen, maar nog lang niet klaar.

Tot de volgende blog!
Liefs, Simone

Synthetische oxytocine en de uitwerking hiervan

Synthetische oxytocine is eigenlijk niet meer weg te denken uit de wereld van (jonge) moeders. Het wordt heel vaak ingezet tijdens de bevalling. Om de bevalling op gang te helpen, om de baarmoeder te laten samentrekken na de geboorte van je kindje, om borstvoeding op gang te laten komen, en ga zo maar door. Verloskundigen zetten het zeer vaak, en zonder overleg, in.

Je lichaam maakt natuurlijke oxytocine aan, dit is een lichaamseigen hormoon, ook wel het knuffelhormoon genoemd, onmisbaar voor bijvoorbeeld het hechten met je kindje.
Op het moment dat je synthetische oxytocine toegediend krijgt verstoord deze jouw eigen aanmaak van de natuurlijke oxytocine. Deze wordt stilgelegd en is niet zomaar weer op gang.

Mama’s en kindjes die hier gevoelig voor zijn, kunnen hier veel nadelige gevolgen van ondervinden, die ze in hun (latere) leven telkens tegenkomen.
De last die je als gevoelig mens kunt ervaren van chemische stoffen, kan ook komen van bijvoorbeeld vaccinaties, antibiotica en echo’s.